Ik wil er toe doen

Één van de basisbehoeften van mensen is dat ze er toe doen. Je wilt het gevoel hebben dat je van toegevoegde waarde bent als persoon. Dit kun je op 1000 en 1 manieren bereiken. Sommige mensen halen het uit het feit dat ze een goede moeder of vader zijn, heel rijk zijn, keihard werken, aardig zijn, veel hebben bereikt etc.

Maar dit kan ook op een negatieve manier tot stand komen. Mensen hebben het gevoel dat ze er toe doen omdat ze het zo zwaar hebben. Dit is bijvoorbeeld waarom mensen bij organisaties blijven werken waar ze het niet naar hun zin hebben. Ze klagen de hele dag over dat het allemaal niet deugt en halen daar een bepaalde voldoening uit, want zij zetten door ondanks hoe zwaar het is. Hoe raar het ook klinkt, ziek zijn heeft ook een bepaalde waarde. Mensen vragen hoe het met je is, leven met je mee en brengen je een fruitmand 

Prestaties

Onder druk van de ratrace van het kapitalisme halen veel mensen hun toegevoegde waarde uit hun prestaties. In onze huidige individualistische maatschappij waarderen we prestaties met status en aanzien. Dit geeft veel stress want je moet presteren om er toe te doen. Het aantal burnouts blijft daarom de afgelopen jaren maar stijgen. 

Focus op de buitenkant

Het gaat er tegenwoordig vooral om dat alles er goed uitziet. De foto’s op instagram zijn belangrijk dat of het echt leuk was. Dit zie je nog het best terug in speciaal op Instagram ingerichte musea. Een museum gericht op het maken van mooie foto’s. Of influencers die zogenaamd op reis gaan maar in werkelijkheid een studio gebruiken voor mooie foto’s.

Meer is beter

Geluk is voor ons iets geworden van meer is beter. Meer geluk krijg je door meer te eten, meer te zuipen, meer series te kijken, meer vrienden te hebben, meer kleren te kopen, meer voetbal te kijken of meer geld te verdienen. Geld is niet wat je gelukkig maakt, uit onderzoek blijkt dat rijke mensen juist vaker depressief zijn dan mensen met een modaal inkomen. Natuurlijk je hebt geld nodig om in de eerste plaats te overleven, in de tweede plaats je doelen te bereiken maar het is zeker niet zaligmakend. Het gaat om kwaliteit boven kwantiteit. Ik dronk lange tijd wel 10 koppen koffie per dag en veranderde dit op een gegeven moment naar 1 a 2 kopjes per week. Ik kan zo ontzettend genieten van deze kopjes. Met mijn vriendin en zoontje ga ik naar een koffietentje en drinken we samen een kopje koffie. Ik geniet er meer dan ooit van.  

Geluk is een keuze

We stellen nog steeds ons geluk uit. We zijn pas gelukkig als we een nieuwe baan hebben of een fijne relatie. En we zijn nog steeds afhankelijk van het oordeel van iets externs voor ons geluk. Als mijn baas mij zou waarderen. doe ik er toe en ben ik gelukkig. Maar zo blijf je bezig als je dan eindelijk je droombaan hebt, ben je 2 minuten gelukkig voordat je je jezelf een nieuw doel stelt.

Geluk is keuze een staat van zijn. Tony Robbins zegt altijd: “what’s wrong is always available but so is whats right”. We kunnen ervoor kiezen om nu gelukkig te zijn. De kunst is om je toegevoegde waarde niet te halen uit iets externs met uit iets interns.  Als je dit haalt uit de persoon die je bent met je idealen, doorzettingsvermogen, skills en bewustzijn geeft dat rust, vertrouwen en geluk. Dan kun je nog steeds doelstellingen hebben of dingen die je wilt veranderen maar dat doe je wel vanuit een staat van geluk over wie je bent en dat je hier mag zijn op deze mooie aarde. En het voelt heerlijk om je te beseffen dat je geluk niet meer afhankelijk is van iets. Dat niemand het van je af kan nemen, je bent vandaag gewoon gelukkig.

Natuurlijk zijn er momenten dat het leven voor ons besluit welke richting we opgaan maar veel mensen kunnen zelf kiezen waar ze hun toegevoegde waarde vandaan halen. We leven in Nederland in een tijd van keuze. We hoeven ons in de meeste gevallen niet druk te maken over of er eten op tafel staat of onze fysieke veiligheid. Het is nu aan ons om te kiezen wat we met deze vrijheid doen.  

De kunst is om iedere dag zoveel mogelijk te sturen en doelen te stellen en tegelijkertijd het beste te maken van de omstandigheden. Victor Frankl heeft dit schitterend beschreven in zijn verhalen over de Duitse concentratiekampen. De mensen die in de kampen konden overleven hadden altijd een doel waar ze zich aan vastklampen en daarnaast hadden ze de flexibiliteit om hun huidige omstandigheden te accepteren.